Mae gwleidyddiaeth yn gallu bod yn gêm ryfedd weithiau. Cyhoeddwyd ddoe bod economi Prydain wedi tyfu 0.8% dros y tri mis diwethaf. Roedd Llywodraeth San Steffan wrth ei fodd, gan ddweud bod hyn yn profi bod yr economi yn ddigon cry’ i wrthsefyll y toriadau. Roedd y Blaid Lafur, mae’n siwr gen i, yn llai hapus, ac wedi gobeithio am ffigyrau gwannach er mwyn cael dweud ei fod o’n brawf bod yr economi dal yn rhy fregus ac y bydd toriadau’r Canghellor George Osborne yn ein plymio ni’n ôl i mewn i ddirwasgiad arall*.
Yr eironi wrth gwrs yw nad yw polisiau’r llywodraeth bresennol wedi cael amser i effeithio ar yr economi eto, a roedd y twf mawr dros y chwe mis diwethaf yn bennaf o ganlyniad i’r holl arian oedd y llywodraeth flenorol wedi ei fuddsoddi ynddo. Os unrhywbeth mae’r ffigyrau cry yn ddadl o blaid mwy o fuddsoddiad Keynesiaidd yn yr economi, yn hytrach nag llai.
Fydd toriadau Llywodraeth y Glymblaid yn San Steffan ddim yn taro y rhan fwyaf o bobol go iawn tan 1 Ionawr, pan fydd treth ar werth yn codi i 20%, ac y bydd y gweithwyr cyntaf yn y sector cyhoeddus yn ymadael â’u swyddi. Fydd hi ddim am flwyddyn neu ddwy arall, o leia, tan fod y llywodraeth bresennol yn cael cymryd y clod go iawn am unrhyw adferiad cryf yn yr economi – neu beidio.
Yn y cyfamser, cofiwch wario 0.8% yn fwy y Nadolig yma!
*Efallai, fel y Frenhines Elizabeth yn yr Alban, y dylai Dirwasgiad II gael ei alw’n Dirwasgiad I mewn rhai rhannau o’r wlad, am nad oes unrhyw dystiolaeth ein bod ni allan ohoni eto.
