“Er ei bod yn newid dros gwrs y nofelau, mae ochr danllyd a gwyllt i Sally o hyd, a gwelwn hynny’n ffrwtian i’r arwyneb yn Helfa”

“Fe fuodd y sioe i ŵyl y Ffrinj yng Nghaeredin a chael ymateb anhygoel… mae hi’n edrych yn sioe ddoniol, ac annwyl iawn”

“Mae’r lein-yp yn eitha’ anhygoel… mae pawb wedi dweud ei fod o’n fraint cael dod i’w wneud o”

“Mae hi’n sioe sy’n edrych ar sut rydyn ni’n brwydro yn erbyn y tywyllwch hwnnw bob dydd yn ein bywydau”

“Mae rhywbeth breuddwydiol am yr arddull yn sicr… mae’n trio cyfleu cyflwr all-gorfforol – rhywun yn edrych ar ei hunan o’r tu fas”

“Mae hefyd yn dathlu’r iaith, sydd yn rhywbeth eitha’ prin pan rydan ni’n edrych ar wobrau’r Deyrnas Gyfunol.

“Dw i ddim yn meddwl bod unrhyw un ar hyn o bryd yn gallu byw heb ddirmyg”

Ymgadwn rhag ildio i’r gwyll, fel y gallwn, o reidrwydd, aileni yn nwfn ein calonnau yr hen ddiniweidrwydd

‘Mae’n ddydd Dolig a dwi isio fy mab gwmpas y bwr’, fo a’i ADHD. Ac os nac ydi o yno, oes, mae ots gin i. Iawn?’

Dolig llawen yn eich pebyll ar ôl dewis byw ar stryd! Dan gynfasau gwlyb a thywyll, gwyn eich byd