Chafodd hi ’rioed ’run wers nofio. Dim ond ei thad yn dal ei chorff bach ar donnau addfwyn y môr, ac yn dweud wrthi i gicio, rŵan, ‘yn hogan i, cicia dy goesa’ nes ti’n sblasho, a gwthia’r dŵr i ffwrdd efo dy freichia’, ’run fath â broga bach. Doedd dim steil yn perthyn i’w symudiad drwy’r dŵr, ond pan dynnodd Dad ei ddwylo’n araf ofalus oddi ar ei chanol, roedd Eiri’n arnofio, yn symud.
gan
Manon Steffan Ros