Manon Steffan Ros

“Y dynion yna yn Llundain, dynion gwan, toredig, treisgar oedden nhw, yn gwneud eu gorau i hawlio atgofion nad oedden nhw’n perthyn …

“Roedd arno ofn pawb pan ddaeth i fyw yma – pob aelod o’r teulu, a sŵn y teledu, a chloch y drws”

“‘Ti eisio i mi wneud hyn, does Duw?’ – wrth weld Mam a’i phlant yn cerdded i mewn i’r adeilad sydd ar fin cael …

“Y briodas amherffaith, ofnadwy rhwng cŵn pŵerus a dynion ansicr”

“Ana ni, heb ei doliau na’i dawnsio, a finnau ddim yno i’w gwarchod hi, a neb yn ennill rhyfel pan mae plant bach yn arfau”

“Wna i ddim cyfaddef hyn i ti, Mam, nid byth, ond rwyt ti ar fy meddwl i’n amlach na fyddi di byth yn gwybod”